W czasach Socket 7 procesory Cyrix i Winchip próbowały, z lepszym lub gorszym skutkiem, nawiązać walkę z Intelem i AMD. W czasie gdy VIA przejęła firmy odpowiedzialnych za te marki, wyścig o koronę wydajności był już jednak dawno rozstrzygnięty. Nie przeszkadzało to jednak tajwańskiemu producentowi w znalezieniu swojej niszy - niezbyt wydajnych, ale za to tanich i prostych procesorów do urządzeń wbudowanych. Zycie toczyło się dalej, VIA C3 sprzedawało się nieźle, jak pokazałem w poświęconym mu artykule VIA C7 osiągneło solidny wzrost wydajności.
Ten stan nie mógł jednak trwać wiecznie. W dotychczasową, bezpieczną niszę wkroczył groźny konkurent - Intel Atom. Pierwsze modele nie były szczególnie udane, ale jasnym stało się, że Intel wkroczył na kurs kolizyjny z ignorowanym dotychczas konkurentem. AMD nie mogło pozostać bierne w tej sytuacji i kwestią czasu pozostawało pojawienie się zagrożenia również z tej strony. Tak też się stało - procesor E-350 całkowicie deklasował VIA C7, ale w międzyczasie, konkretnie w 2008 roku VIA wyprowadziła kontratak - architekturę Isaiah, szerzej znaną pod postacią procesorów VIA Nano.
Zmiany względem C7 zaszły kolosalne. Po pierwsze jest to wreszcie architektura 64-bitowa, a więc obsługuje nowoczesne systemy operacyjne i ponad 4GB ramu. Po drugie ośmiokrotnie (!) zwiększono ilość cache L2 - z 128kB do 1024kB. Po trzecie, po raz pierwszy w procesorach VIA, zastosowano mechanizm wykonywania instrukcji poza kolejnością (ang. out-of-orded execution), znacząco podnoszący wydajność. Niski pobór prądu udało się zachować dzięki wprowadzeniu nowej technologii produkcji. Inne zmiany objęły dodanie nowych zestawów instrukcji (SSE 4.1), sprzętowej wirtualizacji, a w niektórych modelach trybu Turbo.
W 2011 roku, dzięki kolejnemu obniżeniu procesu produkcji (do 40nm) VIA wprowadziła do swojej ofery procesory Nano X2. Choć od tamtej pory minęło sześć lat, nadal jest to najlepsza architektura w ofercie zapomnianego producenta x86.
Niestety przeznaczeniem tych układów nigdy nie były domowe komputery, a zdobycie standardowej płyty w nie wyposażone graniczy z cudem lub kosztuje majątek. Z pomocą przyszedł Zotac wypuszczając komputer Zotac ZBOX Nano-VD01 oparty na VIA Nano X2 U4025. Sam sprzęt dość dobrze opisano na PCLabie, tu interesuje nas jednak sam procesor i to właśnie jego wydajności poświęcony jest ten artykuł. Jego przeciwnikiem został Intel Core 2 Duo U7600 z uwagi na dużą popularność i identyczne taktowanie dzięki czemu łatwo porównać IPC procesorów obu producentów.
Intel Core 2 Duo U7600 | VIA Nano X2 U4025 | |
Rdzeń: | Merom | Isaiah |
Taktowanie: | 1200MHz | 1200MHz |
L1 cache: | 64KB | 128KB |
L2 cache: | 2048KB | 2x 1024KB |
TDP: | 10W | 18W |
Litografia: | 65nm | 45nm |
Powierzchnia jądra: | 143mm2 | 66mm2 |
Zestawy instrukcji: |
MMX, SSE, SSE2, SSE3 |
MMX, SSE, SSE2, SSE3, SSE4.1 |
Premiera: | 2007 | 2011 |
Różnice między procesorami widoczne są na pierwszy rzut oka. To co negatywnie zaskakuje to fakt, że Nano X2 choć młodsze i wykonane w nowocześniejszym procesie technologicznym, ma wyższe TDP. Jakie to ma przełożenie na realny pobór prądu i sprawność energetyczną niestety w tym artykule nie sprawdzę, użyte platformy testowe różnią się w zbyt dużym stopniu by miało to jakikolwiek sens.
Bazą dla procesora Intela był notebook HP Compaq 2710p. VIA Nano X2 działał we wspomnianym wcześniej mini komputerze produkcji Zotaca. Oba komputery posiadały tą samą ilość pamięci. W przypadku notebooka 4GB DDR2 533MHz, a w Zotacu DDR3 1066MHz, jednak w platformie Intela działała w trybie dwukanałowym. Chipset VIA VX900H nie oferuje takich możliwości.
Wszystkie testy wykonałem pod Windowsem 7 Pro z zainstalowanymi wszystkimi uaktualnieniami na dzień 31 sierpnia 2017. Każdy został wykonany trzykrotnie po czym z uzyskanych wyników wyciągnąłem średnią.
>> Testy syntetyczne - matematyka